Durağını Bekleyen Düşünceler

“Allah’a emanet ol!” diye dökülen dualarımız vardı kimi zaman. 
Kalpten dökülen gözyaşı ne çok şey anlatırdı bazen.
Ya çok sevince insan; 
Neden akıl fabrikası bir çift göz, bir tutam saçla paydos veriyordu?
Her şeyim savruldu alemin dört bir yanına.
Ben daha içimdeki fırtınaya engel olamazken, 
Cihana nasıl hükmedeyim yabancı?
Ben bu yolu yayan yürüyeceğim,
Var git yoluna yabancı.
Benim duraklarımda sen rahat edemezsin.
Benim duraklarım da 
Bakışlarım da belirsizdir.
Sen ayırt edemezsin.
Yalnızların çığlığıdır susmak.
Konuşmaksa biz gafillerin dünyadaki avunuşu.
Ve bazen bir vazgeçiş, kaybetmedir aynı zamanda.
Ben yalnızlığın gölgesine sayısız orman bıraktım
Ve nice dostun anısına da bir deste gül.
Bırakır mı kimse mezarımın başına yaşımca papatya,
Belki birkaç karahindiba?
Ve benzer bazen bir çocuğun kalbi,
Kanadı kırık bir kuşa.