Bir Mazlumun Gözünden

Kurak bir ilkbahar
Savaştan çıkan insanlık
Virüsün yıktığı nice hayatlar ve çaresiz kapanan dudaklar.
Umutsuzluğa kapanan kulaklar ve mutsuzluğa kapanan yataklar.
Tüm insanlık gülmeye hasret, gezmeye hasret, yaşamaya hasret.
Biz ise hep hasrettik.
İşgal altında nice yıllar yaşadık. Yakıldık, yıkıldık.
Aç kaldık, dinsiz kaldık, mabedsiz şehirlerde yoksul kaldık.
Ömrümüzün yarısında sihirli kutuya hapis kaldık.
Kalan ömrümüzde zalim işgalciye muhtaç kaldık.
Allah muhtaç etmesin.
Biz Müslümanlar kaç gün güldük?
Kaç gün yaşadık?
Çocuklarımız çamura batan hayatlarında kaç kez güneş gördüler?
Kaç kez dünyanın tadına baktılar?
Bu zulümler kaç gün kapımızdan eksik oldu?
Babaları kaç gün çocukları yetim bırakmaz oldu?

Yine de umudumuz cennet. Rabbimiz Allah.
Bu dünya bu kadar işte.
Geçici bir meta. Bir tarla, bir durak, bir seyahat.
Ebedi yurdumuz sonunda cennet.
Sabrımızın karşılığını alacağımız cennet.
Şükrümüzün karşılığını alacağımız cennet.
Biz güneş görmedik ama mutluyuz.
Biz gülmesek de razıyız.
Dünyanın tadına bakmasak da umut doluyuz.
Bir gün ahirette nimetleri tadacağız.
O an unutacağız tüm dünyayı, dertleri, zulümleri.
Ve bizi unutan kardeşlerimize belki haklarımızı helal edeceğiz.