Filistin Bir Sınav Kağıdı Her Mümin Kulun Önünde

İnsan en çok neye özenir bu hayatta? Güzel bir eve ya da arabaya mı? Olabilir. Kendi oturduğu küçük evinden çıkıp misafirliğe gittiği daha lüks ve geniş bir eve özenebilir mesela. Arkadaşının giydiği güzel kıyafete ya da komşusunun yaptığı şatafatlı düğüne de özenebilir. Başkasında gördüğü güzel şeyi insan kendinde de olsun isteyebilir. Her zaman maddi bir şey de olmaz özendikleri. Birinin güzel konuşmasına, birinin işinde iyi oluşuna hatta bir başkasının yaptığı ibadetlere ve kulluğuna da özenebilir. Genelde herkes bu çerçevede yaşar insan olmaktan ötürü özenme duygusunu. Peki ya insan ölüme özenir mi? Ve özenirken utanır mı?

Tüm bu insan olmanın gereği yaşadığımız duygu durumlarını alt üst eden bir duygu ile karşı karşıyayım son günlerde. Ölüme özeniyorum, Allah katında diri kalanlara, ölümü öldürenlere... Siyonist zalim İsrail askerleri karşısında dimdik duran Filistinli gençlere, evladını toprağa verdikten sonra elhamdülillah diye bağıran annenin teslimiyetine, bombalar altında bile enkazdan geriye kalanlarla yaptıkları kaydırakta kayan çocukların mutluluğuna özeniyorum. Şehitlere... İstemesi dünyada, düğünü cennette olan şehit Danya`ya. Ve utanıyorum. Allah yolunda korkusuzca savaşan insanları oturduğum yerden alkışlarken zalim İsrail’i birkaç protesto gösterisi ile kınamakla yetinmekten utanıyorum. Müslüman olmayan halklar bile bu davayı sahiplenip sokaklara dökülürken ve vicdanları ile hareket ederek bir şeyler yapma çabası içerisindeyken Müslümanların yemezse, içmezse, giymezse, binmezse ölmeyeceği İsrail mallarını boykot etmekten bile çekindiğini gördükçe daha çok utanıyorum. Dünyanın dört bir yanında cesur Filistin halkının duruşundan etkilenerek Kur’an’ı merak eden, okuyan ve sonra ibret alıp İslam’a yönelen insanların paylaşımlarını gördükçe, Kur’an’ın bizi bu kadar etkilemeyişinden, İslam’ı yaşayamayışımızdan utanıyorum. Ve korkuyorum. Bütün bunların hesabını vermekten korkuyorum. Rabbimin o masum çocukların hakkını bizden sormasından, imtihandan geçememekten korkuyorum. Tek umudum Rabbimizin kalbimizdeki niyetler hürmetine; zalimin karşısına dikilemesek de yaptığımız boykotlar, eylemler ve dualarla zalimden taraf olmadığımızı bilip bize acıması. Elimizden bu kadarı geliyorsa elimizden geleni yapalım da Rabbim daha fazlasını yapmayı da nasip etsin. Boykotu yaşam tarzımız haline getirelim, dualarımıza devam edelim ve Rabbim bize yardım etmeyi bile niye nasip etmiyor diye düşünelim. Nasipsizliğimize sebep ne varsa; Allah’ın istemediği ama bizim yaptığımız, istediği ama yapmadığımız kendimize dönüp soralım ve yeniden İslam’a sarılalım. O zaman umarız ki Rabbim bize acır, İslam ordusuna kazandıracağı zafere bizi de ortak eder.