Mahfi

Yetmiyor aldığım nefes, soluduğum hava
Sımsıkı halatlar dolanmış gövdeme parçalarcasına
"İyiyim" yalanları yamalanmış dudağımın kenarına
Kimse bilmesin ama 
Çocuk olmaktır isteğim yeniden 
Sahte bir düşüşün ardında sıralamak birikmiş gözyaşlarımı 
Çocuktur desin herkes; çocuktur, ağlar 
Belli akşam olmuş yine
Yine boyumu geçiyor gölgem
Uzadıkça yok olan bir gölge bu 
Beni, korkup kaçtığım isli kelimelerin kucağına atan
Kimse bilmesin ama
Şehirdeki depremin enkazını boğazımda hissediyorum
Üst üste binmiş onlarca moloz okşuyor genzimi
Ağzımda bayatlamış bir korkunun tadıyla
Çaresizlik kusuyorum etrafa 
Kimse bilmesin…